Weinig energie, een kort lontje, een week nodig om weer bij te komen en barstende hoofdpijn. Dit is al een aardige opsomming van de resultaten die ik overhoud wanneer ik over mijn grens ben gegaan.

Een paar jaar geleden was het ver over mijn grens gaan iets wat regelmatig voorkwam. Tegenwoordig nog sporadisch. Waarom? Omdat ik mij meer bewust ben waar mijn grenzen liggen en ik nu ook voel waar mijn grenzen liggen. Hoe je dat kan doen?

‘Mijn grenzen aangeven is essentieel. Maar hoe doe ik dat? Is een veelgestelde vraag in mijn praktijk.

En het klinkt zo makkelijk, grenzen aangeven. Waarom vinden we het dan allemaal toch zo moeilijk om te doen?

Het daadwerkelijk toepassen van onze grenzen aangeven wordt met name geblokkeerd door een overtuiging, de overtuiging om niemand te mogen kwetsen; dat ‘hoort’ niet. Deze overtuiging komt in actie op het moment dat we onze grenzen willen aangeven. Want we willen niemand kwetsen en bovenal zelf niet gekwetst worden. Dan is het makkelijker om je eigen gevoel te negeren en te doen waar jij denkt dat de ander blij van wordt, dan om je eigen grenzen aan te geven.

Een tweede hele grote veroorzaker van het belemmeren in onze grenzen aangeven is dat het ons helemaal niet geleerd is hoe en waarom het belangrijk is om naar jouw grens te luisteren en deze aan te geven. Wat we vaak wel hebben geleerd is dat we rekening moeten houden met een ander en een ander bovenal geen pijn doen!

Wat gebeurd er met onze grens wanneer we deze negeren?

Om ons daadwerkelijk te kunnen focussen op een ander moeten we ons gevoel uitschakelen. Dat doe je (nu nog) onbewust. Dit is mede veroorzaakt doordat we als klein meisje/ kleine jongen dit al aangeleerd hebben gekregen.

De meeste kinderen kunnen namelijk zelf nog heel goed van nature hun grenzen aangeven. Ik zie dit nu heel mooi bij mijn eigen kinderen (nu 5 en 2 jaar oud).

Wat voor mij een eye-opener was en wat daarmee een mooi voorbeeld is, is hoe wij kinderen leren om niet naar hun grenzen luisteren:

Er komen vrienden bij ons op bezoek. Dit zijn zeker geen onbekenden, want we zien elkaar regelmatig. Mijn zoontje is een knuffelaar en vindt het meestal geen probleem om iemand een knuffel te geven. Toen was hij aan de beurt om te begroeten. Maar hij kruipt ongeveer in mij en geeft aan niet te willen begroeten door te knuffelen. Terwijl dit dus meestal geen probleem is.

Eerder kon ik hem dwingen om toch een knuffel te geven. Tegenwoordig respecteer ik dat hij op dat moment geen knuffel wil geven en hoeft hij van mij op dat moment alleen maar hallo te zeggen. Maar dat ik dit respecteer en hem alleen hallo laat zeggen, heeft een paar keer geduurd ook voor ik hier verandering in bracht. Want ik heb geleerd dat het zo ‘hoort’ om iemand te begroeten met een hand en/of drie zoenen of een knuffel. Tot ik aan zijn huiltje merkte dat hij het echt niet wilde en ik mij er bewust van werd dat ik hem hiermee dwong om over zijn grens te gaan. Met deze bewustwording kwamen bij mij ook weer de herinneringen en gevoelens boven dat ik als klein meisje ook werd gedwongen om iedereen te knuffelen of een hand te geven, iets wat ik vreselijk vond. 

En zo wordt het ons al heel vroeg aangeleerd om (ver) over onze grenzen te gaan en ons gevoel te moeten negeren. Weet wel: onze ouders, voogden, leraren en anderen die ons dingen hebben bijgebracht hebben dit nooit met verkeerde intenties gedaan. Zij wisten ook niet beter en hielden heel erg vast aan waarden en normen die zij ook weer hebben meegekregen.

Herken jij je in het bovenstaande? Dan is het wellicht tijd om je grenzen weer te leren aangeven! Benieuwd hoe je dit kan doen? Lees dit in deel 2.

Lieve groet,

Bianca